از عوامل مهم ساماندهی وضعیت سمپاش های رایج کشور، بررسی عملکرد و کارکرد آنها در شرایط مزارع است تا بتوان با استناد به اطلاعات به دست آمده برای آینده برنامه ریزی کرد. در این تحقیق، سمپاش های رایج مورد استفاده در مزارع گندم شامل سمپاش های تراکتوری بوم دار، سمپاش های لانس دار، سمپاش های توربولاینر، سمپاش های میکرونر پشتی، و سمپاش های اتومایزر در مناطق کرج، آذربایجان غربی، خوزستان، و خراسان در قالب طرح آماری کاملا تصادفی و به صورت نمونه گیری خوشه ای بررسی و ارزیابی شدند (تعدادی از داده ها نظیر سرعت پیشروی، عرض کار، محلول مصرفی در هکتار، یکنواختی پاشش، بادبردگی، و درصد لهیدگی در حین عملیات اندازه گیری شد). نتایج نشان داد که بیشتر سمپاش ها (۳۹.۷ درصد) لانس دار هستند. سمپاش های بوم دار، میکرونر، توربولاینر، و اتومایزر به ترتیب با ۲۹.۶، ۱۴، ۸.۴، و ۸.۴ درصد در رده های بعد قرار دارند. بین روش های سمپاشی، از نظر میزان محلول مصرفی در هکتار در سطح ۱ درصد اختلاف معنی داری وجود دارد. بیشترین و کمترین میزان مصرف محلول سم به ترتیب مربوط به سمپاش لانس دار (۸۵۴.۲ لیتر در هکتار) و سمپاش میکرونر (۳۵.۴ لیتر در هکتار) بود. سمپاش های لانس دار، بوم دار و اتومایزر از نظر یکنواختی پاشش قابل ارزیابی نبودند (به دلیل خیسی کامل سطح کارت های حساس). در سمپاش های میکرونر و توربولاینر به ترتیب قطر متوسط حجمی ۳۹۸ و ۴۴۱ میکرون و قطر میانه عددی ۱۸۹ و ۱۲۳.۲ میکرون بود که با توجه به این داده ها، ضریب کیفیت پاشش برای سمپاش های میکرونر ۲.۱ و برای سمپاش های توربولاینر ۳.۵۷محاسبه شد. بنابراین سمپاش میکرونر نسبت به توربولاینر دارای کیفیت پاشش بالاتری بود و این دو سمپاش نسبت به سمپاش های لانس دار، اتومایزر، و بوم دار از نظر کیفیت پاشش برتری داشتند. بیشترین درصد لهیدگی محصول مربوط به سمپاش بوم دار پشت تراکتوری (۱۰.۳ درصد) بود.